നമ്മളൊന്നിച്ചിരുന്നു
ഓടിക്കളിച്ചു കളിപറഞ്ഞ
നാളുകൾ
നീ ഇനിയും ഓർക്കുന്നുവോ?
പൊന്നു പോലെ
കരുതി നിന്നെ എൻറെ
ഹ്രുദയത്തിൽ
പൂട്ടി വച്ചിരുന്നു ഞാൻ !
ഞാൻ പോലുമറിയാതെ
എന്നിൽ നിന്നും നീ
അകന്നു പോയതെപ്പൊഴാ?
എന്തിനാണാവോ ?
പുഷ്പം പോലിരുന്ന
മനസ്സിലിന്നു
വേദനയുടെ മുള്ളുകൾ മാത്രം !
പറഞ്ഞാൽ തീരാത്ത
നൊമ്പരങ്ങൾ നിറ ഞ്ഞൊരു
വന പ്രദേശമായി മാറി
എന്റെ മനസ്സിലെ
സരോവരങ്ങൾ !
കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു
വറ്റിയ കണ്ണുകളോടും
വരണ്ട ഹ്രുദയത്തോടും
ഞാനിക്കരയും....
നീ അക്കരയും !
നിന്നോടെനിക്കിന്നും
വെറുപ്പു തോന്നാറില്ല,
അറിയുമോ നീ ?
എത്ര ശ്രമിച്ചാലും
മറക്കാൻ പറ്റാത്തൊരു
മറവിച്ച മനസ്സോടു
ഞാൻ ഇനിയും ഒരു
ജീവനുള്ള ശവമായി
കഴിയുന്നു !
കര യിലെത്തുന്ന തിര കൾ
പിന്നെയും കടലിലേയ്ക്കുതന്നെ
എന്നപോലെ,
വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കുന്ന ചിന്തകൾ
പിന്നെയും
നീ എന്ന കടലിലേക്കു തന്നെ
മടങ്ങി യെത്തുന്നു !
മനസ്സിലെ മുറിവുകൾ തരുന്ന
വേദനകളോടല്ലാതെ,
നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള
മധുരമാർന്ന ഓർമ്മകളോടല്ല
ഞാൻ ഇനിയും ജീവിക്കുന്നതു!
മരവിച്ച മനസ്സും
മായാത്ത ഓർമ്മകളും
മാത്രമേ ഇനി
ശാശ്വതം !
(K.Balaji,Bangalore
July 22 2012, 9.30 pm)
No comments:
Post a Comment